Ontspullen is eenvoud en vrijheid: het verhaal van duurzame interieurstylist Iris van Asselt

Iedereen die ik erover spreek heeft zijn eigen persoonlijke redenen om te gaan ontspullen, maar bijna altijd vormt een impactvolle gebeurtenis de aanleiding. Een grote verhuizing, een scheiding, een overlijden, iets wat ervoor zorgt dat je ineens met een nieuwe blik naar (je) spullen gaat kijken. Voor Iris van Asselt was het de reis van Amsterdam naar Tokyo die ze in 2018 met haar man en twee kinderen (destijds 4 en 1) maakte, waarna ze besloot minimalistischer te gaan leven en in een duurzaam tiny house te gaan wonen. Ik interviewde haar om inspiratie en tips te delen met iedereen die interesse heeft in ontspullen en een duurzame levensstijl.

Een bijzonder weerzien 

Laatst stuitte ik via Instagram op de Duurzame Interieurstylist en tot mijn verbazing zag ik een foto van Iris: no way! Ruim 8 jaar geleden leerde ik Iris kennen toen we beide zwanger waren van ons eerste kind en samen met onze partners een cursus deden voor ouders in spé. Nadat we tijdens ons verlof nog een paar keer afspraken, zijn we elkaar uit het oog verloren. Op haar site lees ik dat ze een wereldreis maakte met haar gezin en nu in een duurzaam tiny house woont. Reden om de telefoon te pakken!

Ik zocht haar op in haar tiny house in Koedijk, Noord Holland en we praatten over ontspullen, duurzaam leven en ideeën voor een samenwerking tussen onze bedrijven (daarover een andere keer meer). Iris is zelfstandig interieurstylist en schrijft blogs voor hetkanWEL en The Substitute.

Jullie reis was aanleiding om te gaan ontspullen, hoe ging dat precies? 

Wat betreft speelgoed voor de kids hadden we een soort medicijnkastje met blokjes, diertjes, autootjes en een knutseltas die tussen hen in stond op de achterbank. Maar soms ging dat kastje een week niet open en hadden ze gewoon genoeg aan de takjes, de modder en de steentjes. 

En dan kom je na maanden reizen terug in je nieuwbouwhuis Amsterdam en dan denk je: wat heb ik veel spullen en veel ruimte, dat is eigenlijk helemaal niet nodig! Ik had voordat we op reis gingen al een heleboel opgeruimd, maar nadat we terugkwamen gingen we nog meer opruimen. We gingen ook nadenken, die zolder van ons die gebruiken we eigenlijk helemaal niet zoveel, en die gang wat een loze ruimte. Vierkante meters in Amsterdam zijn duur… en zo raakten we in een flow en begon onze zoektocht naar kleiner en duurzamer wonen. 

De verhuizing naar ons tiny house maakte het wel echt wel nog veel makkelijker om afstand te doen van spullen, omdat we een concreet doel hadden. De spullen die we meenamen moesten daarin passen op zo’n manier dat we ook onze kont nog konden keren. 

Hoe maakte je beslissingen over je spullen, wat er mee kon en wat niet?

Nou, ik weet nog dat ik voor de verhuizing de tip las dat als je iets binnen een straal van 20 kilometer (tweedehands) kan kopen, lenen of huren voor minder dan 20 euro je dat item weg kunt doen. Deze regel maakte het voor mij veel makkelijker om spullen los te laten. En niets van wat ik toen weg heb gedaan heb ik tot nu toe gemist. 

Wat ook helpt is dat we hier in de eco-community spullen met elkaar kunnen delen, dat is groot voordeel. In de stad kan dat natuurlijk ook, bijvoorbeeld met de app Peerby.

Door de jaren heen heb ik geleerd: ik wil alleen maar spullen om me heen die me blij maken. De rest hoef ik niet. Met verjaardagen maak ik een lijstje van dingen die ik echt heel graag wil of nodig heb. Of ik vraag iets wat op kan, zoals eten, of een ervaring. Daar hecht ik veel meer waarde aan. De herinnering aan een gezellige high tea met een vriendin kan je steeds weer oproepen. 

Iets dat ook veel invloed heeft gehad is dat ik vlak voor en na onze reis naar Tokyo samen met mijn moeder de huizen van mijn oom en opa heb leeggehaald na hun overlijden. Bij mijn opa kwam ik bijvoorbeeld van 20 jaar agenda’s tegen en ging me afvragen wat is het eigenlijk waard? Toen heb ik zelf ook mijn eigen agenda’s erbij gepakt en ben er nog een keer doorheen gegaan en daarna kon het weg. Ik realiseerde me, het is eigenlijk alleen maar ballast. 

Zijn je kinderen na de reis ook bewuster geworden van spullen en hoe merk je dat?

Ja en dat komt niet alleen de reis, maar ook door het feit dat ik er mee bezig ben en ze daar af en toe op een speelse manier in meeneem. Zo hebben we samen een keer een koffertje met speelgoed gemaakt wat je dan kon opsturen naar een goed doel dat er kinderen in armoede blij mee maakte. En als we samen opruimen wil ik ze meegeven wat het met je doet als je opruimt, hoe fijn het kan zijn als het weer opgeruimd is. 

Mijn jongste kan makkelijk dingen wegdoen of geven, maar mijn oudste is heel gehecht aan haar spullen. Met haar neem ik bewust momenten om bijvoorbeeld door haar tekeningen heen te gaan. We maken dan 3 stapels: ja, nee en misschien. Op die manier ruimen we ook speelgoed op. Ik leg dan uit, als je niet zoveel spullen hebt, ben je ook niet zoveel tijd kwijt met opruimen. Dit kan natuurlijk niet op elk moment, je moet er de tijd voor nemen en het in stukjes doen. En vooral zelf het goede voorbeeld geven, het voorleven is eigenlijk het belangrijkst. Wat ik ook leuk vind is dat mijn kinderen er creatiever van worden, dan zeggen ze bijvoorbeeld: “kunnen we dat niet zelf maken?”.
 

Hoe pak je dat aan met verjaardagen en Sinterklaas? 

Als de kinderen jarig zijn communiceer ik wat ze als cadeau willen en zeg erbij dat het ook tweedehands mag. Voor het kinderfeestje van mijn jongste heb ik tegen de ouders gezegd dat ik graag geld wilde inzamelen om met zijn allen 1 cadeau te kopen. Ze wilde graag Schleich paardjes en die zijn best duur, dus heb ik ze via Marktplaats gekocht en zo kon ieder kindje een paardje geven. Zo voorkom je dus dat iedereen met een ‘flutdingetje’ komt. Dat is misschien een beetje gek en anders dan we gewend zijn, maar zowel ik als mijn dochter worden er echt veel blijer van. We moeten een beetje af van het idee dat het allemaal nieuw moet zijn en van een bepaald bedrag. Als we dat met zijn allen los kunnen laten zijn er veel meer mogelijkheden. Het gaat erom hoe blij het kind ervan wordt. 

Regelmatig krijgen mensen die duurzame keuzes maken kritiek als ze het niet 100% doen, wat vind je daarvan? 

Ja klopt, ik merk dat mensen me graag in een hokje stoppen en als dat dan niet precies klopt krijg je vragen of kritiek. Bijvoorbeeld toen ik geen vlees meer ging eten. Dan zeiden mensen: “maar je eet wel vis?!” Dat paste niet in het hokje. En dat is met duurzaamheid ook zo, als ik nu vertel dat we in een duurzaam tiny house wonen en mensen komen hier en zeggen: “maar het is best groot, ik woon in Amsterdam en heb minder vierkante meters”. Ja klopt, het is een dubbel tiny house, maar wel duurzaam gebouwd… hoe wil je dat dan noemen? 

Om het snel uit te leggen zeg ik tiny house, zodat ze het kunnen plaatsen. Later leg ik dan wel uit hoe het precies gebouwd is. Ik heb het losgelaten dat het in een hokje moet passen. Ik word er superblij van dat hier alles van tweedehands of duurzame materialen is gebouwd en dat is belangrijk. De partij triple-glas ramen waar we ons huis omheen ontworpen hebben was verkeerd ingemeten en werd anders weggedaan; de keuken is tweedehands en krijgt binnenkort top finish van zeewier waarvoor wij het pilot-project zijn; de raamdecoratie die eraan komt zijn duettes gemaakt van duurzaam materiaal met bamboe en hebben een isolerende werking. Zo wordt ons huis een soort showroom voor mijn klanten, ik wil een inspirator zijn op het gebied van duurzaam interieur en duurzaam wonen.

Wat was je grootste inzicht dat je kreeg door ontspullen?

Er zijn zoveel spullen op de wereld die niet of nauwelijks worden gebruikt, die liggen zomaar te liggen en ruimte in te nemen, ook in je hoofd. Het geeft een gevoel van vrijheid als je niet zoveel spullen hebt. Alles wat we hebben staat hier in dit huis. En als we willen verhuizen pakken we het op en gaan we anders naartoe. 

Natuurlijk is het duurzaam om spullen te gebruiken en is het zonde om dingen weg te doen, maar als je ze niet nodig hebt staan ze je in de weg. Soms komen mensen aanzetten met spullen en vragen of we ze willen, het kan dan best lastig zijn om nee te zeggen. Maar het is erger als ik ja zeg terwijl ik ze niet wil. Ik word niet blij van een huis vol spullen, ik houd van simpel en eenvoud. 

We worden ook door reclameboodschappen vaak allerlei problemen aangepraat die we dan oplossen door spullen te kopen. Zoals kleding en huidproducten, je gaat op een gegeven moment geloven dat je er niet goed genoeg uitziet zonder. Ik gebruik in de badkamer alleen een blok zeep en tandpasta tabletjes, het is heel helder, ik hoef nooit meer en drogist in. En aan die reclames hoef ik dus geen aandacht te besteden want ik niets nodig, dat is zo fijn! Hier komt ook weer die eenvoud terug, eenvoud is echt een kernwaarde die heel goed bij me past, ik wordt er heel rustig van in mijn hoofd.